Masada, Dode Zee

Het vervolg op het vorige bericht (welke ik overigens ook net heb bijgewerkt).
Vanaf Jeruzalem zijn we naar de Masada vertrokken. Masada is een archeologische bezienswaardigheid. Het is een oud paleis van koning Herodes, rond het jaar 0 gebouwd. Enige tijd later werd het basis van zeloten, Joden die tegen de Romeinse overheersing vochten. De basis waren rond 60 naar Christus belegerd door Romeinen. Toen de situatie hopeloos werd, hadden de zeloten besloten massaal zelfmoord te plegen.
De plek bestaat uit gebouwen, gedeeltelijk opgegraven en gedeeltelijk gerenoveerd. Mooi is dat je een erg mooi uitzicht hebt op de de Dode Zee en de woenstijn. De gebouwen zijn ook wel fraai om te zien, hoewel je dat ook wel na een uur gezien hebt. Meer dan een uur hadden we ook niet, want toen ging de laatste bus weg (die helaas alsnog drie kwartier te laat kwam).
Het is dicht bij de Dode Zee niet alleen enorm warm maar ook erg benauwd. Niet een plek om lang buiten te zijn, zeker niet zonder water.
Vanaf Masada zijn we naar Ein Gedi gegaan, plaatsje aan de Dode Zee.
Zwemmen in de Dode Zee is wel een aparte ervaring. Je blijft drijven en water is enorm zout. Vanwege de hitte, en omdat er weinig goed is het alleen niet enorm lang uit te houden in het water.
Verder is de streek ook beroemd om de mineraal houdende modder. Ik heb me nog ingesmeerd met zwarte modder.
In de bus naar de Ein Gedi kwamen we een echtpaar tegen uit Duitsland. Ze nodigde ons uit voor een picknik op het strand. Niet alleen gezellig, maar kwam ook goed uit aangezien we bijna geen contact geld hadden en er op Ein Gedi geen pin-automaat was.
Het waren gezellige mensen. Ze waren op huwelijksreis door Israel. Na eten heb ik nog even een kaartspelletje met ze gespeeld, daarna gingen we naar ons hostel toe.
We zijn blijven overnachten in het Youth Hostel vlak bij het strand. Volgende dag zijn ik en Francois gaan wandelen in het natuurpark Ein Gedi. Je hebt daar erg mooie natuur, beesten, planten, en zwemmen in de koele beekjes is wel verfrissend.

’s Avonds moesten we liften, omdat er geen bussen reden. Gelukkig kwamen we toevallig een echtpaar tegen die ook naar Be’er Sheva gingen. Dat scheelde wel enorm, dat we zo makkelijk terug konden. ’s Avonds 10 uur was ik weer terug op de Kibboets.

Jeruzalem

Vorige week ben ik naar de Heilige Stad geweest. Woensdagmiddag vertrok ik van de Kibboets samen met Francois (fa), Dinah (be) en Di (us).
Na aankomst zijn we als eerste naar de Western Wall, ofwel de Klaagmuur gehad. De muur was kleiner dan ik verwacht had, maar wel indrukwekkend. Hoewel ik niet zoals Dinah en Di Joods was, voelde ik toch wel een religieuze vibratie door de vele ultra-orthodoxe joden, soldaten en gewone mensen die de muur bezochten om te bidden.
Daarna hebben we nog door de stad gelopen. Ik heb in een winkel een vlag van Israel gekocht en twee ansicht-kaarten, welke ik overigens nog steeds moet versturen.

Eind van de middag zochten we een plaats op om te slapen. We hebben drie bedden gehuurt in Petra-Hostel, in de christelijke wijk van de ‘Old City’. Di ging nl. een familielid bezoeken in Jeruzalem.
The “Old-City’, of wel de oude stad is het gedeelte van Jeruzalem dat bestond voordat Israel de stad in jaren ’60 veroverde. Veel gebouwen zijn vele eeuwen tot millenia oud. Vanaf het dak van Petra-Hostel had ik een erg mooi uitzicht.
Met Francois en Dinah hebben we een kerk bezocht waar Jezus gekruizigd of opgebaard zou zijn. In de kerk waren veel christenen aan het bidden. Ik vond de plaats wel indrukwekkend. Toen ik even per ongeluk met mijn benen over elkaar zat op een bankje, werd ik door een orthodoxe monnik gebaard om netter te zitten.
Daarna heb ik de ‘David-Tower‘ bezocht. Hoewel de naam het wel suggereert, is de toren niet door koning David gebouwd, maar is de toren gebouwd in de tijd van de kruisvaarders. De toren is gedeeltelijk zowel door de arabieren als westerse kruisvaarders gebouwd en gebruikt.
Het was een fraai gebouw, en vanaf de bovenkant had ik een erg fraai uitzicht.
Daarna ben ik door de Arabische markt gelopen, nauwe straatjes in Jeruzalem met kleine winkeltjes. De markt moest me wel erg aan Turkije denken: je wordt voortdurend lastig gevaller door verkopers die je hun waar willen verkopen. In plaats van vaste prijzen is het de bedoeling dat je afdingt.
Ik heb een beker gekocht als souvenir.

We kwamen in de nauwe straatjes toevallig een schot en amerikaan tegen die aan het rondtrekken waren en het Petra Hostel zochten. Wij gingen daar toevallig ook weer terug dus konden ze wel meelopen. Beide waren aan het rondtrekken door het midden-oosten, en besloten in Jeruzalem een tijdje samen rond te trekken.

’s Avonds hebben we gegeten op Olive Mountain/De Olijfberg, waar Jezus ook geweest zou zijn (even geen bijbel bij de hand om verhaal op te zoeken). De zonsondergang op Jeruzalem zag er erg mooi uit.
Voor het idee (en omdat geen toilet in de buurt was) heb ik nog tegen een boom geurineerd, wellicht tegen dezelfde boom waar de discipelen in slaap waren gevallen.
Daarna zijn we uitgeweest, in West-Jeruzalem, de nieuwe stad. John, degene uit Schotland ging ook mee, de Amerikaan wilden morgen vroeg weer verder trekken en bleef in de Hostel.
De nieuwe stad, West-Jeruzalem verschilt erg van de oude stad. Het is een moderne, drukke stad.
Volgende dag ben ik naar het holocaust museum geweest, Yad Vashem, met Dinah. Francois was ziek geworden en bleef in het hostel in bed. Na bezoek van het muzeum ging Dinah weer naar de Kibboets. We zouden de volgende dag naar Masada en de Dode Zee gaan, maar die plaatsen had ze al bezocht. Bovendien is het museum behoorlijk emotioneel zwaar, vooral als je zelf joods bent.
Volgende dag zijn ik en Francois naar Masada geweest. Ik zal later hier over schrijven, er zijn nu nog een hoop mensen die de computer willen gebruiken.

Jeruzalem

Het is conflict in het midden-oosten begint nu ook hier zijn gevolgen te hebben. Ik wilde gisteren naar Jeruzalem gaan, met een excursie vanuit de Kibbutz zelf. The Jewish Agency die het zou organiseren kan nu alleen niet meer de verantwoordelijkheid dragen.
Het leed dat de Israeli’s ten noorden van Israel, en de Libanezen moeten ondergaan is natuurlijk een heel stuk erger. Iemand die hier op de Kibbutz werkt, zei dat zijn zus in Haifa enige in een bunker moest doorbrengen. Ze had het voornemen met haar gezin tijdelijk naar het Tel-Aviv te gaan.

Ik denk dat ik zelf maar op eigen houtje wat ga reizen. Zo gevaarlijk zal het in jeruzalem nu weer niet zijn, tenminste niet gevaarlijker dan anders.

Rumoer

Gisteren was ik in de ‘Pool-bar’. Degene die nu achter de bar stond, was een Israelische soldaat. Dienstplichtigen zijn opgeroepen, en iedereen onder de 40 die in dienst is geweest heeft een oproep gekregen beschikbaar te zijn.
Er waren ook veel mensen in uniform gisteren.
De jongen die bardienst had was al een naar het noorden geweest. Zijn geweer heeft hij moeten gebruiken, toen er op hem geschoten was maar hij wist niet waarop hij schoot. Hij had nu een vrije dag, maar moest binnenkort weer naar het noorden. De oorlog zou wel snel voorbij moeten zijn, hoopte hij.
Het is behoorlijk bizar toch te praten met iemand, die de volgende dag weer naar het front gaat.

Ik zit wel vrij dicht van Gaza, maar zit overigens zelf wel op een veilige plek, ver in het zuiden in de woestijn. Op de Kibboets merk ik er ook niet heel veel van. De nieuwsberichten op de radio zijn een stuk langer, en de nieuwslezer klinkt een stuk ernstiger dan normaal, in het Hebreeuws.
Nu ben ik in de tv/computerruimte, de tv staat op CNN. De Hezbolla leader zegt ‘We will go to open war’
Toch gaat het leven hier gewoon door. Vanavond is er een film in het filmhuis van de Kibboets ‘Brokeback Mountain’ waar ik wel naar toe wil gaan. We wilen vanavond naar de Irish Pub in Be’er Sheva, als we transport kunnen regelen.

Nieuw bericht uit de woestijn

Mijn idee van tijd begint al aardig verloren te gaan, maar ik zit hier nu naar ik bijna twee weken. De twee weken langen zowel enorm lang als kort als ik nu terug kijk. Ik voelde me op mijn plaats en eenzaam, verliefd en melancholisch, vol energie en verveeld, intens gelukkig en triest. Ik dacht soms dat alles op zijn plaats was en ik heb gedacht wat ik hier nu weer deed. Kortom een normaal gevoelsleven. En ik heb een hoop nieuwe, leuke mensen ontmoet.

Afgelopen mandag ben ik voor het eerst van de Kibbutz afgeweest, naar Be’er Sheva, zoals ik eerder schreef.
Ik heb geld gewisseld en wat gewinkeld daar. Nu heb ik een paar fraaie sandalen. Dat loopt een stuk beter dan slippers en is een stuk minder zweterig dan gewone schoenen. Ik heb nu ook een Israelisch nummer. In de twee maanden dat ik hier blijf, lijkt me dat toch wel handig om te hebben.
Er zijn in de korte tijd enkele nieuwe mensen bij gekomen, een Amerikaan van Iraanse (‘Persian’) afkomst, en twee Fransen. Een Franse jongen spreekt behoorlijk goed Engels. Niet allemaal zijn Joods overigens, ik hoor wel vaak de vraag ‘are you Jewish’
Een gedeelte van mensen hier doet Ulpan, een intensieve cursus Hebreeuws, naast hun werk. Anderen, zoals ik, zijn vrijwilligers. Totaal zijn er ongeveer 20 vrijwilligers en Ulpanisten.
Vrijwilligers zijn er veel minder dan vroeger, naar wat ik hoorde van een Israeli die hier al langer woonde. Ik zit met de andere vrijwilligers op wat tot 5 jaar terug ‘Beverly hills’ heette, ruime huisjes in de buurt van het zwembad met eigen badkamer. Vroeger, toen hier nog tot twee honderd vrijwilligers zou ik in een wat mindere plek zitten. Daar zitten nu ondermeer de Thaien die in de melkstal werken.
Nog wat meer relativerende gegevens, een behoorlijk groot deel van de bewoners zijn geen ‘Kibbutz-members’, maar huren een woning en werken elders, of op de Kibbutz zelf maar als werknemer. Het ‘community’ idee (of communism, zoals de Amerikanen hier het noemen) is al behoorlijk anders dan twintig jaar geleden.

Volgende week is een excursie naar Jeruzalem. De excursie is voor Ulpanisten, maar ik de meeste vrijwilligers kunnen waarschijnlijk ook mee. Ik ben van plan daarna ook enkele dagen te blijven om nog wat historische plaatsen te bezoeken.

Contactgegevens

Afgelopen maandag ben ik naar Be’er Sheva geweest, een stadje dat vlak in de buurt van de Kibbutz waar ik zit is.
Ik heb een Israelisch telefoonnummer gekocht, om te voorkomen dat ik voor verrassingen kom met mijn telefoonrekening. Een losse simkaart kost nl. vrij weinig.
Mijn nieuwe nummer is: 00972-543064526

Verder, het adres van waar ik nu zit is:

Gerbrand van Dieijen
Kibbutz REVIVIM
D.N. HALUZA, 85515
ISRAEL

Foto’s online

Ik heb enkele foto’s online gezet die ik gemaakt heb. De de link Foto’s boven bij mijn site.

Kibboetsleven

Inmiddels zit ik al bijna een week in een Kibboets, het is nu wel een moment om wat te schrijven!

De kibboets Revivim huist zo’n 300 families, waaronder 20 vrijwilligers en mensen die simpelweg een woning huren. Naar wat ik hoorde is het een van de armste Kibboets van Israel. Sinds drinkwater niet meer gesubsidieerd werd experimenteren ze hier met het gebruik van brak (licht zout) bronwater.
Ik zit ongeveer 30 km van de Gazastrook af. Gisternacht hoorde ik helicopters overvliegen en ontploffingen van bombardementen. Ik had ook het idee mitrailleurvuur te horen.

Waar ik zelf nu zit, merk ik gelukkig niet veel van verder. Wel aten er gisteren in de kantine/Diningroom van de Kibboets vrij veel soldaten mee. In de buurt van waar ik zit, is een militaire basis, mogelijk waren de soldaten tijdelijk hier gestationeerd of op doorreis.

Het is hier overdag elke dag erg warm. De lucht is gelukkig droog, waardoor het wel draagelijk is, vooral in de schaduw. ’s Nachts koelt het snel af, na middernacht wordt het zelfs wat fris.

Op de Kibboets is een zwembad, tennisbaan, fitnessruimte (waar niet alle apparaten werken, dat wel), alleen vrij toegangelijk. Iedereen verdient een vrij laag, gelijk loon voorzover ik weet maar hier staan wel een hoop zaken tegenover die je normaal pas na een leven van werken zelf krijgt :-).
Verder is er ‘pool-bar’,waar een bar is en je pool (biljart met gaten om het krom te zeggen) kunt spelen. De bar wordt gerund door enkele vrijwilligers, en is de meeste avonden wel open.
Er is dus ook een Dining Room, een soort kantine. Deze is sinds enige tijd gedeeltelijk gecommencialiseerd. Om er te eten moet je een nummer hebben, welke ik ook heb gekregen. Je krijgt een vergoeding van 400 ILS (shekels), ongeveer 70 Euro. Erg ruim is dat niet, maar als je vlees eten beperkt, zou het eten wel kunnen voor dat geld.
Als je eet wordt dit afgetrokken van je tegoed. Als je wat overhoudt dan krijg je dat de eind van de maand, anders moet je bijbetalen.
Op die manier wilde ze het oude ideaal van, eet vrij van de vruchten van je arbeid (mijn woorden) nog benaderen.

Ik werk zelf in Dining room, zoals ik eerder zei. Ik heb advies van iemand anders, wie ik afgelopen donderdagnacht lang sprak opgevolgd om gewoon goed je best te doen. Arbeid is dan een stuk leuker. Haar advies was wel het beste, als je gewoon werkt zijn niet alleen ander mensen het meest tevreden, je bent het zelf dan ook.
Mijn werk was ervoor zorgen dat ’s ochtends en tussen de middag mensen genoeg bestek en boorden hadden. Die moest ik continue van de afwasruimte vervoeren. De eerste dag moest ik bovendien ook voor zorgen dat er genoeg eten was, maar dat toch net even te veel tegelijk. Verder moest ik de tafels, vloer, etc. schoonmaken.
Vandaag heb ik ander werk gedaan, ik was nu in de afwasruimte, alles afwassen aldus. Borden en bestek worden door een machien afgewassen ,maar grote pannen en bakken moeten nog met de hand afgewassen worden.
Enorm hoogstaands lijkt het niet, maar het werk is wel bevredigend en gezellig. Bovendien is het werk maar van 8 tot 15:00, dat is dus niet zo lang. En het is weer eens wat anders dan achter de computer zitten.

Ik heb al veel leuke mensen ontmoeten. Bijna iedereen spreekt prima Engels, naast Hebreeuws. Ik ben ook al wat Nederlands-sprekende mensen tegengekomen, er is een echtpaar waarvan de man uit Belgie komt.
Mijn kamergenoot is een Mexicaan van naar ik meen 35. Hij is wel een beetje vreemd persoon, maar wel erg aardig. Hij woonde in Mexico nog bij zijn moeder en werkte als veearts, maar besloot dat hij meer wilden beleven.
Verder is er een Ier, van 29 die na bezoek van een kennis besloot hier te blijven.

Ik ga er nu weer een einde aan breien, binnenkort zal ik nog wat meer schrijven!