Eilat alweer, duiken, terug

Afgelopen donderdagavond kwam ik in Eila aan zoals in mijn vorige bericht stond. Ik was eerst van plan een dag te blijven. Veel reizen achter maakt dat je je vakantie ook minder kan waarderen. Uiteindelijk ben ik toch tot maandagochtend gebleven.
Op mijn kamer zat een Boaz, een Israeli een vrachtwagenchauffeur, hoewel hij ook ooit een informatica-opleiding had gedaan. Hij deed een duikcursus in Eilat.
Volgende dag nam hij ook nog een meisje mee van de duikschool, Taly, met wie we ’s avonds uit zijn gegaan.
Zaterdag ben ik gaan duiken bij de ‘Dolphin’s reef’. Op die plek kun je m in met semi-wilde dolfijnen duiken. Na een korte introductie ging ik samen met een begeleider/instructeur duiken.
De dolfijnen zitten in een afgesloten gebied van de rode zee, via netten is het gebied afgesloten. Hoewel ze schijnbaar wel weg kunnen zwemmen, is er voor de dolfijnen weinig te vinden buiten. Ze worden dagelijks gevoerd, de dieren hebben weinig reden om weg te zwemmen.
Duiken tussen de zeezoogdieren was een aardige ervaring. De dolfijnen kwamen me ook een stuk intelligenter over dan mijn goudvissen. Sommige stukken zwommen de dolfijnen naast me. Enkele hadden baby’s (kalfjes (?) ), samen met de geluiden die ze ondermaken een mooie ervaring om te zien.
Volgende dag ben ik weer gaan duiken, op de “Coral reef”, waar de Boaz en Taly ook les hadden. Na een korte overweging heb ik besloten daar weer te duiken. Zo vreselijk duur is het niet, en coraal schijnt erg mooi te zijn. Het duiken was een goede besteding
achteraf.
In plaats van met een groep toeristen dook ik nu alleen met een duikinstructeur/begeleider. Via een oud legerjeepje reden we naar de plek waar je kon duiken toe.
Het onderwater leven ziet erg erg mooi uit. De koraal is erg mooi te zien als je in het water bent. Onder de koraal zitten vele kleurige tropische vissen. De vissen zijn vrij tam, en zwemmen vaak om je heen als je duikt.
De ‘finding-nemo’ visjes, clownvissen (of een soort die er op lijkt) ontwaarde ik ook toevallig, hoewel dat zeker niet de enige mooie vissen waren.
Vooral mooi is de grotten. Onder de grot, tussen de planten kun je een compleet ecosysteem vinden van vele vissen.
Foto’s heb ik helaas niet. Er werden wel foto’s gemaakt, maar van wat ik later hoorde had iemand per ongeluk alles gewist van de computer, voordat ze opgestuurd konden worden. Erg vind ik dat ook weer niet, het gaat vooral om de ervaring. Voor mooie beelden kan ik natuurdocumentaires kijken.
Vrijdag-, zaterdag- en zondagavond ben ik uitgegaan in Eilat. Er zijn vooral veel jongeren daar rond de 17/18, gekleed volgens de allerlaatste mode. Ook opmerkelijk is dat itt. Turkije, Alanya, waar ik vorig jaar was, de verhouding van geslachten gelijk is, macho’s hebben niet de overhand.
Mooi om te zien, al die mensen, maar erg verbonden voelde ik me met de strakke kapsels en designer kleding ook weer niet. In Eilat zijn ook enkele kroegen, waar we ’s avonds naar toe gingen.
Maandagochtend ben ik naar Be’er Sheva gegaan. Ik had een buskaartje gekocht in het busstation. Het duurde nog even voordat de bus vertrok, zodat ik nog even naar het winkelcentrum kon gaan (voor postzegels). Toen ik terugkwam sprak iemand me van een service-taxi (gedeelde taxi) aan of ik mee gaan. Ik zei dat ik al een kaartje had, maar dat was geen probleem zei hij.
Nadat hij bezweerde dat ik geen extra geld hoefde te betalen stapte ik in. Enigzins nerveus was ik wel, of ik nu wel op de plek van bestemming aankwam en niet toch opeens extra moest betalen. Wat ik hoorde werd het wel vaker gedaan. Mijn kaartje kon omgeruild worden voor geld, zodat de chauffeur zijn geld kreeg.
Het taxibusje was een comfortabeler dan lijnbus en een stuk sneller.
In de bus zat ik nog te twijfelen of ik nog niet langer had moeten blijven, maar besloot voor mezelf dat ik wel lang genoeg in Eilat was geweest. Ik zat naast iemand die uit het noorden naar Eilat was gevlucht. Ze ging nu naar Tel-Aviv, het uitgaansleven in Eilat viel haar tegen. Hoewel ik mijn eigen keuze maak, vind ik het wel fijn om de mening van andere te horen.
Om iets van 5 uur kwam ik weer in Revivim, de kibbutz waar ik was aan. Er liggen hier nog spullen van mij. Bovendien wilde ik de plek nog wel zien voordat ik weer terug ging.
Er waren inmiddels nieuwe vrijwilligers, en veel eerdere vrijwilligers waren al vertrokken.

Ik wil nog naar de universiteit Be’er Sheva gaan. Iemand van de kibbutz was een gevorderde cursus hebreeuws begonnen. Ik wilde haar nog zien voordat ik terugga naar Nederland.

Mijn terugkomst is al snel. Maandag 21 augustus, om 17:35, vertrekt mijn vliegtuig van El-Al van Tel-Aviv! Het zal jammer zijn het land weer te verlaten en weer aan het normale leven te beginnen.

Terug in Israel

Gisteren ben ik met de bus vanuit Amman terug naar Israel gegaan.
Ik zit dit bericht nu te typen in het hostel waar ik een week geleden ook was. Nieuwe foto’s staan nu ook online. Via de sd-kaartlezer die ik in Amman heb gekocht, kon ik ze eindelijk weer uploaden.

Ik ben via Eilat weer terug gegaan. Via de Westbank en vervolgens Jeruzalem zou wel iets sneller gaan maar via Eilat is de grensovergang schijnbaar wat makkelijker. Bovendien leek me de Westbank niet zo veilig om te reizen.
Onveiligheid Palestijnse gebieden schijnt ook wel mee te vallen, hoorde ik gisteravond in Eilat van iemand die van Syrie naar Egypte aan het fietsen (!) was.

Ik ben blij ook naar Amman geweest te zijn, hoewel ik voorlopig niet naar Jordanie of een Arabisch land toe hoef.
De stad is erg druk en overweldigend. Het verkeer is erg chaotisch. Verkeersregels lijken nauwelijks te gelden. Er zijn enkele verkeerslichten. Auto’s stoppen voor een rood licht meestal wel, maar bij oversteken steek je meestal op goed geluk over.
Auto’s, bussen, vrachtwagens rijden chaotisch door elkaar heen. Afgelopen twee dagen heb ik twee verkeersongelukken gezien. Hoewel niet ernstig, leek me dit wel overtuigend dat georganiseerder verkeer veiliger is.

In het internetcafe waar ik een vorig bericht mee plaatste had ik enkele hostels/hotels opgezocht die me wel goed overkwamen. Toen ik een eetcafe de weg vroeg naar een van de hostels, wilde iemand die daar hing me wel naar toe rijden. Hij wist de weg niet, en ging eerst druk rondvragen hoe er te komen.
Uiteindelijk dacht hij het te weten en kon ik in zijn pickup-truck starten. Hij hoefde geen geld. Mijn eerdere ervaring met zomaar in stappen in een taxi was namelijk niet zo goed, maar dit geval leek het me wel goed over te komen.
De man was een voormalig vn-soldaat en hij was in Joegaslavie namens Jordanie gestationeerd. Nu had had hij geen werk zover ik begreep (zijn Engels was niet zo goed, als VN-soldaat moest hij Italiaans spreken).
Ik kwam uiteindelijk bij mijn plaats van bestemming aan, nadat hij ook nog even het palais van koning Hussein en Amfitheater liet zien. Hoewel hij geen geld wilde, heb ik toch 2 dinar gegeven.
Ik kreeg zijn telefoonnummer ook nog, hij kon ook wel ritten aanbieden naar lokale bezienswaardigheden. Die waren vast niet gratis, maar toch kwam de man wel sympathiek en gastvrij over.
Van zijn aanbod heb ik overigens geen gebruik gemaakt. Via gedeelde taxi’s (kleine busjes voor iets van 12 mensen) kun je voor heel weinig geld overal komen. Bovendien is reizen met zo’n gedeelde taxi-bus op zich al een ervaring.

Na mijn spullen gisteren in achtergelaten te hebben in het hotel heb ik wat rondgeslenterd. Mijn sandalen moesten gerepareerd worden. Vlak in de buurt van het het hotel, zag ik een schoenmaker. Bij de schoenmaker zaten nog, zoals overal wel een groep van oudere mannen te zitten. Terwijl mijn sandalen gerepareerd (dat trouwens erg goed voor weinig geld gebeurde) raakte ik met ze in gesprek.
Ik kreeg ook thee aangeboden, en deze keer (imho) niet om me nog meer te verkopen.
Ze waren alle vier Palestijnse vluchtelingen die in de jaren ’40 en ’60 naar Jordanie waren gevlucht. Nu hadden ze het wel behoorlijk goed naar ik begreep. Het geen eigen land hebben drukte desondanks wel zwaar. Liefst wilden ze een palestijnse staat naast Israel. Onderdeel van Jordanie uitmaken leek geen goede oplossing. De (oorspronkelijke) Jordaniers hebben het ook niet zo op de Palestijnen. Alle Jordaanse-jordaniers adoreren hun koning, maar de Palestijnen waren er niet zo eenduidig over.

Dinsdag kwam ik een groep van drie spanjaarden tegen. Toevallig bleken ze in hetzelfde hostel te zitten als waar ik zit. Ze reisden door het midden-oosten. Ze zaten eerst in Syrie en waren nu naar Jordanie gereisd.
Dinsdag- en woensdagavond heb ik met ze uit eten geweest en wat door de stad geslenterd. Ze waren resp. webdesigner, journalist en juffrouw op een basisschool. Ze kenden elkaar sinds hun jeugd en reisden vaak de wereld rond.

Verder zaten in het hostel nog twee Amerikanen, die ook aan het reizen waren door Jordanie.

Eergisteren ben ik naar Jerash gegaan. Daar zijn na Rome in Italie de meeste en best bewaarde Romeinse ruines. De ruines zien er ook erg mooi uit.
In het Amfitheater worden voorstellingen gegeven met een exercitie van een Romeins legioen, gladiatoren en paardenraces. Bedrijf en concept daarachter komt overigens weer uit Zweden, maar voorstelling voor door de lokale bevolking gedaan.
De voorstelling was erg fraai. Het was natuurlijk geen hollywood, maar de aankleding was erg fraai gedaan. De spelers zijn voormalige soldaten van Jordaanse leger. Ze kwamen me erg enthousiast over, ondanks dat de voorstelling iedere dag twee keer wordt opgevoerd.

Gisterochtend heb ik afscheid genomen van de Spanjaarden, zij vertrokken naar Petra.
Ik had wel genoeg ruines gezien. Arabieren die je voortdurend geld afhandig willen maken is behoorlijk vermoeiend, ik besloot ook weg te gaan.
In de bus bedacht ik me alleen dat het toch beter is een dag een time-out te nemen, de dag ervoor zat ik nl. ook al in een bus naar jerash. Maar goed, dat is voor latere overweging. Ik blijf nu in Eilat voor twee dagen en vertrek zondag weer, naar de kibbutz Revivim weer.

Amman, locatie

Een update, ik heb wat zitten rondzoeken en zit nu in het Sydney hotel, in een dorm. Druk lijkt het niet, de kamer waar ik zit (6 bedden) was helemaal leeg.
(Aanpassing van wat ik eerder schreef) Mijn sim-kaart van Israel is hier geblokkeerd, maar mijn oude sim-kaart werkt wel. Ik ben dus bereikbaar op 0624748211, mijn normale Nederlandse nummer.
Ik zal het nummer van het hostel geven, mocht dat nodig zijn:
+962 79 57 48889

Amman

Enige uren terug heb ik per bus de hoofdstad van Jordanie bereikt: Amman. Na wat afwegen besloot ik daar naar toe te gaan. Zoveel is de bus niet, en Jordanie valt ook wel mee, als je oplet met afdingen.
Hoewel een op eerste gezicht grote en drukke stad heb ik nog maar weinig toeristen gezien. Het (moderne) centrum van de stad komt behoorlijk massaal en bevreemdend over. Omdat er hier blijkbaar weinig toeristen komen, wordt ik bij marktjes niet voortdurend gevraagd om binnen te komen. Dat is gelukkig een gewoonte die ze in het midden-oosten alleen in toeristische gebieden hebben.
Enigzins ongemakkelijk was dat ik bij aankomst erg nodig naar de wc moest, wat overkomen als zelfverzekerde toerist wat bemoeilijkte. Na wat rondvragen kwam ik in een winkelcentrum. Een toilet vond ik niet maar ik werd verwezen naar een verlaten verdieping, waar schijnbaar mensen hun behoefte deden. Althans ik heb maar niet verder gevraagd.
Nu zit ik in een internetcafe. Ik ben behoorlijk spontaan naar de stad gegaan. Ik wil nog wel wat informatie opzoeken. Het Romeins theater schijnt mooi om te bezoeken zijn, van wat ik eerder hoorde.
Nu ben ik een youth-hostel aan het opzoeken, of elk geval een plak waar back-packers komen. De hotels hier in de binnenstad lijken vrij duur en de locatie tussen uitlaatgassen lijkt me niet zo gezond.

Jordanie

Het is nu mijn tweede dag in Jordanie en in Petra.
Ik zit in het hotel ‘Al-Anbat’. Ik heb nu mijn kaartje, de naam kon ik me gisteren niet herrinneren (gelukkig de locatie nog wel).
Mijn mobiel werkt hier niet (ik had helaas alleen mijn Israelische sim-kaart meegenomen). Het telefoonnummer van het hotel, waar ik nog tot morgen 8 uur ’s ochtends is:
+962 3215 7 200 of +962 3215 6 265

Buitengewoon luxe, maar vanwege beperkt aantal toeristen vrij goedkoop.
Vandaag heb ik gewandeld in Petra, bij de ruines.

Bij de ingang kwam ik twee Russinnen tegen die een gids hadden ingehuurd, ik kon wel meelopen voor 5JD (Jordanian Dinar, zo’n 5,5 Euro). Hij vertelde wat over de bezichtingen.

Tussendoor kwam politiek ook nog even op. Hij vond dat Israel nu haar ware gezicht toonde door onschuldige burges te doden in Libanon. Dat Hezbolla rakketten afvuurde vond hij geen reden (Hezbolla no Libanon), maar verder klonk de man wel redelijk. Hij vond dat Israel mocht bestaan, maar was toch nu niet zo blij met vrede tussen Israel en Jordanie. Verder minimaal gediscussieerd, dat leek me niet zo’n goed idee, en had ik ook geen zin in.
In Petra zijn veel fraaie ruines. Sommige wandelbestemmingen zijn wat minder speciaal dan je zou verwachten, de “Monastry”, “Klooster” kun je slechts een ingang zien, geen geheel klooster. Toch wel heel mooi. Vooral de wandelingen en de uitzichten over de bergen zijn het mooist. Zodra ik mijn telefoon heb en mogelijkheid om kaart uit te lezen zal ik wat foto’s plaatsen.

Toevallig zijn hier erg veel Nederlanders en Nederlands-sprekenden. Ik kwam Nederlanders tegen van twee georganiseerde reisgezelschappen. Ze reisden in een groep, maar waren niet allemaal geclusterd in een groep. Ik heb nog meegelopen met een groepje Nederlanders van rond de 40.
Gezellige mensen. Twee vriendinnen van ik vermoed tegen de 50 hadden in hun leven veel gereisd. Ze besloten nu een georganiseerde reis te doen, omdat dit wel wat makkelijker is om in korte tijd veel te bezoeken. Ze hadden al heel wat meer landen en continenten bezocht dan ik heb.
In het hotel waar ik zit is ook een (Vlaams-) Belgische reisgroep, van studenten tussen de 18-17. Vanavond ben ik met naar een restaurant geweest.
Een gedeelte van de groep ging daarna ‘Petra by night’ zien. Ik had alleen weinig zin om dat te gaan zien. Het zou 12JD kosten en leek me dat dit hetzelfde is als Petra by day, maar dan met kaarslichtjes.
Bovendien was het eten in het restaurant nog niet klaar en ik en nog drie andere wilden het wel rustig kunnen opeten.
Terwijl we (nou ja ik hoef niks, maar ook niet veel anders te doen) wachten op de groep zijn we naar een internetcafe naast het restaurant gegaan. Daar zit ik dus nu, dit bericht te typen.

Morgenochtend vroeg ga ik per bus naar Amman, ook in Jordanie. Wat ik daar ga doen weet ik nog niet, maar ik wil ook nog wel een grote stad meemaken in Jordanie. In de buurt zijn ook enkele opgravingen die schijnbaar wel mooi te bezoeken zijn.

Jordanie, Petra

Ik zit nu in Jordanie, in Petra. Vanochtend ben ik (lopend) de grens overgestroken bij Eilat naar Jordanie. De grensovergang ging vrij makkelijk. Ik moest alleen enkele keren mijn paspoort afgeven en voor een visum betalen.

Voor een nacht heb ik een hotelkamer vlak in de buurt. Erg luxe, maar niet bijzonder goedkoop, tenminste in vergelijking met goedkopere kamers hier. Maar goed, had bij aankomst niet zoveel zin om langer te zoeken.
Veel toeristen zijn er schijnbaar niet. Waarschijnlijk had het conflict tussen Israel en Hezbolla ook invloed op toerisme elders in het midden-oosten.

Heen ben ik met een taxi gegaan, financieel niet de meest optimale manier van transport, maar wel zo comfortabel. Morgen hoop ik de bus te halen, terug naar Aqaba, nabij de grens van Israel. Ik weet nog niet zo zeker of ik nog langer in Jordanie wil blijven, maar dat besluit ik morgen nog wel.

Vanmiddag ga ik naar de ruines/bergstad Petra. De duizenden-jaren (althans minstens zo’n 2000) stad is in de bergen gebouwd en schijnt wel mooi om bezoeken te zijn. Vanaf het hotel is een gratis bus er naar toe (wat bijna alle hotels aanbieden overigens), daarna zal ik alleen wel entre moeten betalen. Studenten krijgen korting. Ik hoop dat ze mijn bibliotheekpas van de universiteitsbibliotheek ook accepteren.